Şiir - Attila Jozsef

Hakan Güller'in sesinden

Şairim ben; ama şiiri Kendisi olarak umursamam bile. Gece ırmağının taşıdığı yıldız Çirkinleşir göğe tırmanmak isterse.

Zaman damla damla eriyip gitmede Karnım tok sütüne masalların Ben gerçek ve elle tutulan bir dünyayla beslenmekteyim Göğün köpükleridir yükselen üstünde o dünyanın

Girip yıkanasın diyedir kaynak Orada ürpertili ya da dingin sular Birbirlerine karışıp sarmaşırlar Sevimli, akıllı şeyler konuşarak

Birtakım şairler- ırak olsunlar benden- Tepeden tırnağa çamur içinde Yalandan bir sarhoşluğun imgelerini kusarak Yolculuk etmedeler birinci mevki bir esrimede

Meyhaneler de ırak olsun benden Ben akla giderim ve daha öteye… Hiçbir şey ruhumu alçaltamaz Dalkavukluğa, ikiyüzlülüğe…

Sev, ye, uyu, iç: kendine Ölçü olarak evreni almalısın. Bizi yoksul ve tutsak kılanlara Bir zerresini bağışlamam yaşama hakkımın.

Hiçbir uzlaşmaya yanaşmadan Mutlu olma hakkımı haykırırım Kızarır yanaklarım tutkudan Tutuşur ateşler içinde kanım.

Hiç kimse beni susmaya zorlayamaz Bilimdir bana omuz veren çünkü. Çağ beni koruyor, onun oğluyum ben Beni düşünüyor sürerken sabanını köylü.

İşçinin içine doğan şey benim Mekanik iki hareket arasında Şu hırpani kılıklı delikanlı Beni bekliyor sinema kapılarında.

Ve benim yakıcı dizelerimi Vurmaya kalkıştığında alçaklar Yola çıkar kardeş tanklar Gümbürdeyerek şiirlerimi

İnsan çocuk daha, bunu biliyorum Ama büyümek istiyor, işte bu onun deliliği. Ebeveynleri sevgi ve akıl Ona göz kulak olsalar bari…

Attila Jozsef

(1905-1937)

Çev: A. Behramoğlu