Anılar

Hadi Bergama'ya... - A.Osman Katı -

Teyzenin acelesi var; işe yetişecek. Çitköy minibüsü ile okuldaki işine. Ama o gün işe gitmek daha zor geliyor sanki.

Uyuyamadı çocuk. Nasıl uyusundu, sabah olacak, akşam olacak ve yolculuk başlayacaktı. Nereye Bergama'ya; doğduğu topraklara. Koskoca gün nasıl geçecekti bu özlemle dolu heyecanla. Neyse ne... bavulların hazırlanması şu bu derken akşam olurdu nasılsa. Oldu da ama nedense yolculuk yaklaştıkça içine bir hüzüncük yapıştı çocuğun. Gidecekti o özlediği insanların yanına, annesi ve ağabeyiyle ama babacığını geride bırakacak olmanın elemi, gidecek olmanın sevincini gölgeliyor, biraz babasına ihanet gibi hissettiriyordu çocuğa. Yemek yenildi, sofradan kalkıldı, çantalar bavullar hazır. Anne sürekli unutulan bir şeylerin teyakkuzunda. Çocuk da kendini yokluyor hatırlatmalarla; çok su içilmeyecek. Yolculukta iş çıkarmasın annesinin başına. Anne de telaşlı; iki çocukla otobüs yolculuğu bazen çok sıkıntılı olabiliyor. Gündüzden hazırlık yapmış biraz poğaça, ama kesinlikle tuzlu çubuk kraker. Derken en önemli mevzu otobüste cam kenarına kim

oturacak. Ağabeyi bu konuda tek ve en büyük rakibi. Neyse o babasının da desteğiyle bu çok önemli zaferi kazanıyor çocukça. Vakit geldi anne bulantı hapını içiyor; taksi durağından taksi çağırılıyor, son wc ziyareti için zamanlama yapılıyor. Çocuk hep geç kalma telaşında. Sürekli sanki taksi geç gelecek, otobüs onları almadan gidecek. Neyse o aşama da geçildi. Otogardalar ARAN TURİZM. Kalabalık koşuşturmaca. Onların otobüs gelmemiş perona. Seferden yeni gelmiş bir otobüs ön tarafı motora kadar göçmüş. Neden diye soruldu, yolda boğaya çarpmışlar. Bekliyoruz beklerken çocuk yine sevinç ve hüzün dalgaları ile sarmalanıyor. Hani ihanet hissi var ya ondan babasının yüzüne bakamıyor. Vakit geldi, otobüs standart Mercedes 302. Koltuk numaraları kontrol ediliyor. Baba valizleri muavine teslim ediyor. Üzerinde valiz numarası yazılı olan plastik parçasını babası çocuğa veriyor. Çocuk plastik parçasını önemli bir vazife hissi ile elinde sımsıkı sıkıyor.

Yolculuk başladı. Nedense çocuğa çok hoş geliyor ışıklı yollarda hareket halinde çevreyi izlemek. Derken ışıklar azalıyor. Yavaş yavaş uyku geliyor otobüsün tavan lambaları sönüyor. Çocuk kendine kızıyor uykusu geliyor diye sanki yol kenarını gözleyemezse otobüs yoldan çıkacak. Ağır ağır kapanıyor gözleri. Bir ara uyanıyor. Bakıyor her yer ışıl ışıl. Derken genizden bir ses tonu ile muavinin mola takdimi. Hemen tuvalete, olur ya geç kalırlarsa onları bırakıp giderler. Çocuk ne kadar gereksiz olsa da mola yerinde tost yemeye düşkün. Biliyor hem çok pahalı hem de gereksiz ama o da çocuk işte. Yola devam, gözler biraz sonra yine süzülüp kapanıyor. Bir daha açıldığında biraz yavaş gidiyor araç. Demek ki Ege'nin köylerinden geçiyorlar. Sokaklar boş lamba altları ıssız. Tek tük hane ışıkları yanıyor, cami cemaati hızlı adımlarla sabah namazına gidiyor. Yeniden uykuya

teslimiyet. Annesinin yaklaştık demesi ile uyanıyor. Gün doğmuş. Tarlalar günün ilk ışıklarını içiyor. Ne sevinç! Geliyorlar. Çınaraltı'nda otobüsten inip valizleri alıyorlar. Hadi bakalım. Arnavut kaldırımlı Bergama sokaklarında kendi ayak sesleri ile eve yürüyüş başladı. Horoz sesleri ve o vazgeçilmez köy rayihaları.

Bir köşe bir köşe daha derken en son köşeye vardılar. Hala yolculuk efsunu çocuğun üstünde. Tahta kapı kilitlenmemiş, önceden haber verildiği için. Giriyorlar içeri. Evde ışık yanıyor. Teyzelerinden biri karşılıyor onları. Valizler bir kenara konuyor geçici. Hoş geldinizler, sarılmalar, sevinçler.

Teyzenin acelesi var işe yetişecek. Çitköy minibüsü ile okuldaki işine. Ama o gün işe gitmek daha zor geliyor sanki. Annesi, ağabeyi hemen oda içinde bir yere uzanıp dinlenmeye geçerken, çocuk hemen bahçeye. Kendince bahçedeki değişimleri teftiş edecek; kendine göre yapacağı işleri organize edecek.

Kaç cücük soğan ekilecek, su giderinin üzerine kaç karınca köprüsü yapılacak. Derken o da, kahvaltıya kadar biraz uyumak için odaya geçip gözlerini uykuya teslim ediyor...

* Resimler gerçek mekan ve kişilere aittir, kaynak için dayımız Mete Katı'ya teşekkürler.