Taziye

Dün (20 Nisan) abam vefat etti. Bir melek, fani dünyadan göçtü, ebedi aleme, eşinin yanına uçtu. Hayatı zorluklarla geçti ama o sabrı seçti ve sonunda rahat edeceği istirahatgâhında karar kıldı.

Benim, anamdan doğma, babamdan olma ağbim ve ablam yoktu. Ama Rabbim bana öyle üç ağabey ve üç abla verdi ki, abi ve abla külfetlerini hiç çekmeden, nimetlerinden doya doya yararlandım. Hayatıma giriş sırasına göre: Kendimi bildim bileli (2 yaşımdan beri) halamın çocukları Zekayi Çetinkaya (ağbim) ve Nurigar Çetinkaya Duran (abam); abim evlenince Bedia Taşer Çetinkaya (yengem), ablam evlenince Hüseyin Duran (eniştem); liseyi bitirince mürşidim Etem (Yıldırıcı) Hoca ve eşi Zehra Yenge. Bir yad-ı cemil ve tahdis-i nimet olarak iyiliklerini, bana olan sevgilerini, şefkatlerini, fedakarlıklarını unutmamak benim için bir vecibe olan bu güzel insanların beşincisi de dün vefat ile latif ruhu, alem-i bekaya pervaz etti. Hayatta olan sonuncusuna da (Bedia Yengem) Rabbimin sağlık ve esenlikle, ahiret kazançlı, hayırlı uzun ömür nasip etmesi için dua ediyorum.

Ablam erken yaşta, Aksaray'da bir memur olan Hüseyin Duran'la evlenip, sakin bir hayat sürerken, eniştem, en büyükleri merhum Şaban ağbinin yönlendirmesiyle kardeşleriyle birlikte İstanbul'a yerleşti. Taksi şoförlüğü yaptı, market işletti sonra memurluğa döndü ve üç çocuğuyla (bir oğlan, iki kız) eşine yoksulluk çektirmedi. İstanbul'a gelince ilk oturduklarını söyledikleri Balıkçı Bakkal sokağındaki evlerini görmedim. Ama vefakar ve fedakar abamın, Akarçeşme, Selahi Mehmet Bey çıkmazının köşesindeki ahşap köhne daracık evdeki ve kardeşleriyle yaptırdıkları yarı bitmiş apartmandaki hayatına tanığım. Özellikle Akarçeşme'de o daracık evde, üç çocukla ve memleketten gelen giden eksikmiş gibi bir de ben ve kardeşim Ahmet gibi sığıntı akrabalarla, çektiği sıkıntıyı ben biliyorum. Ama bu sıkıntılara güler yüzle katlanan cefakar ve fedakar abam, iyimserliğini hiç kaybetmedi; her zaman etrafındakilerin yardımına koştu. Çevresinde sevilen ve sayılan bir kişi oldu. Çocuklarını büyütüp, evlendirip ahir ömründe biraz rahat yüzü görmeye başlamışken dünya iyisi eşinin, benim sevdiğim ve saydığım eniştemizin vefatıyla, koca evde yalnız yaşamaya mahkum olduğu zaman da abam metanetinden bir şey kaybetmedi. Son zamanlarda hastalıklardan başını alamadığı zaman bile şikayet ettiğini görmedim. Hep şükredici oldu. Sonunda emr-i hak vaki olunca aramızdan ayrıldı sevgili abam.

Yeğenlerim Faruk, Nesrin ve Asuman'a baş sağlığı diler, Allah'tan sabrı cemil niyaz ederim.

Abamla eniştemden söz edince samimi dostları benim de sevdiğim Dursun Ağbi ve Fikir (Fikriye) Hala'yı yad etmeden geçmek olmaz. Allah hepsini rahmetine gark etsin, makamları cennet olsun.

Öldükten sonra güzel anılarla hatırlanmak, sinelerde yâd-ı cemil bırakmak ne kadar güzel, ne kadar hoş bir şey.