Editörden

Dostlar selam!

Ressamın biri resimlerinin haklı haksız, acımasızca eleştirilmesine üzülüyormuş. Bilge bir tanıdığına dert yanmış. Arkadaşı şöyle demiş: “Yaptığın son resmi, şehrin kalabalık bir meydanına as. Yanına da bir kırmızı kalem ile şu yazıyı bırak: “Lütfen beğenmediğiniz yerlere çarpı koyunuz”. Ressam söyleneni yapmış ve birkaç gün sonra resme bakmaya gittiğinde görmüş ki, emeğini ve yüreğini ortaya koyarak yaptığı tablo, kırmızı çarpılarla doldurulmuş. Buna çok üzülmüş. Arkadaşı, üzülmemesini söylemiş ve aynı resmi yeniden yapıp yanına şu yazıyı, ayrıca yağlı boya ve fırça da bırakmasını öğütlemiş: “Lütfen beğenmediğiniz yerleri düzeltiniz.”. Ressam birkaç gün sonra gidip bakmış, tabloya kimse dokunmamış. Bu duruma çok sevinerek durumu anlatmış. Bilge şöyle demiş: “Sen ilk seferde belki de hayatında hiç resim yapamayan insanlara fırsat verdin ve acımasız eleştirilerle karşılaştın. Bu duruma çok üzüldün. İkinci sefer ise hataların düzeltilmesini istedin. Oysa kimse konuyu düzeltmeye cesaret edemedi. Çarpı koymak, beğenmemek, karalamak, kolaydır. İnsanoğlu başkalarında kusur aramada pek aceleci ve pek acımasızdır.”

Tabii ki bu öykü benim durumuma tam uymuyor. Doğup büyüdüğüm kentin, tanık olduğum, duyduğum, bildiğim insan manzaralarını karınca kaderince kâğıda dökmek, bir anlamda tarihe not düşmek kabul ettiğim “Aksaray ve Biz” anlatılarının eksiği gediği, eleştirilecek yeri pek çok. Hata, yanlış istemediğin kadar bol. Okuyanlar bunu görüyor ve eleştiriyordur mutlaka haklı olarak. Yazılar eleştiriyi hak ediyor etmesine de gönül istiyor ki dostlar eksiğimi gediğimi bana da söyleyip, tamamlasalar, hatamı kusurumu yüzüme vurup düzeltseler, doğruyu gösterseler. Sırtındaki akrebi haber verene, omzundaki ağır yükü paylaşana teşekkür eden kişi olmayı öyle çok istiyorum ki. Dağarcık minik varlığıyla cürmü kadar yer yakar biliyorum. O yer çok küçük de olsa eksiği tamamlanmış, yanlışı düzeltilmiş, hatası giderilmiş bir bilgi kırıntısına yuva olsa, belki bir nemalanan çıkar. Büyük yangınları başlatan bir kıvılcımdır ve bin kilometrelik yol bir adımla başlar. Unutmayalım!

Yakında sınıf, sınıf ortaokul ve lise günlerimi, hatırladığım kadarıyla öğretmenlerimi anlatmaya başlayacağım. Orda da yine eksiğimi gediğimi tamamlayacak, o günleri anımsayan dostlara çok ihtiyacım olacak.

Selam ve sağlıkla kalın.