Vakt-i merhûn

Her işin bir vakti merhûnu vardır ve her dua nasibine, her nasip vaktine esirdir.

‘’Vakti merhûn’’ rehin alınmış, bir iş için alıkonulmuş ve vadesi gelince serbest bırakılacak zaman demektir; rehin tutulmuş olanı, tasavvufi anlamı olarak da yazılmış olanı yaşamaktır. Bu süreç içinde yapılan her şey tohum gibidir, sözler, eylemler, niyetler bu süreci olgunlaştırır. Vakt-i merhun bu olgunlaşmanın sonunda karşılaştığımız hadisedir.

Çiçeklerin açması, arzın yeşermesi için baharı beklemek lâzım. Kışta bahar beklenmez. Demek her şeyin bir vakt-ı merhunu, yani belli bir olgunlaşma vakti var. Nimete liyakat kesbedince nimet ihsan edilir. Bu bir İlâhî kanundur.

Bugünlerde de rehin alınmış zamanlar yaşıyoruz salgın yüzünden. Kendi evlerimize rehinlendik. Ayrıca, "Her dua nasibine, her nasip,vaktine esirdir". Tüm dünyayı saran bu salgın sırasında duamız bellidir. Fiili duamız kişisel temizlik ve temkinli davranışlar, kavli olarak da emredildiğimiz üzere rabbimize iltica etmek, aynı zamanda doğru, yararlı ve usulüne uygun sözler ile çevremize telkinde bulunmaktır.

***

Alıntı

“Her dua nasibine, her nasip vaktine esirdir. Nazan Bekiroğlunun Nar Ağacı kitabında okumuştum ilk bu sözü. Araştırınca Mevlana’ya atfedildiğini gördüm.

Şöyle bir etrafına baktığında insan görür ki, her şey vaktine esirdir. Yeryüzünde yaratılmışların işleyişi hep bir ahenk içinde olur. En karmaşık olduğunda bile bir düzeni vardır. Kaos düzeni derler adına. Bazısı gizli bazısı ayandır . Bir saniye önce doğmaz güneş, bir saniye sonra batmaz mesela.

Zaman dediğimiz bir andan ötekine yolculuk. Ölçmek için birim koymuş insanoğlu en kısasına planck zamanı demiş. Saniyenin kentilyonda biri.

Bu birimlenmiş akan süre her yerde ve herkes için aynı olmaz. Görecelidir. Ruh haline göre değişir. Sıkıldığında farklı ,mutlu olduğunda farklı hızda akar.

İnsanın emelleri vardır ulaşmak istediği ihtiyaçlarından öte. Acelecidir de yaradılıştan. Hemen kavuşmak ister arzularına. Beklemek yorar, sıkar.

Ancak, kainatın ahengi içinde o olması beklenen, belki bir başkasının duasıdır, olmasın diye gece gündüz avuç açıp yakardığı.

Kim bilir, belki, onun arzusu başkasının gönül yangınıdır yana yakıla yakardığı.

Belki olgunlaşması gerektir, zaman ve zemin uygun değildir gerçekleşmesi için.

Belki de hayır getirmeyecektir sahibine.

Kendini bilen, bilerek dua eder, duasında da ceht ederse...

"Ben, atam İbrahim'in duası, kardeşim İsa'nın müjdesi ve annem Amine'nin rüyasıyım.” Buyurduğu gibi efendimizin, duası nesiller sonraya bile etki eder.

İhtiyacı olana, istemeyi bilene, gayret edene genel işleyiş düzeni içinde sırası geldiğinde arzuları olur, gelir, verilir.

Açılır kapılar elbet çalmasını bilene.

(Hümeyra'dan seyir defteri, 06.12.2019)